| doms |
| Administrator |
|
| |
| Dołączył: 13 Paź 2005 |
| Posty: 45 |
Przeczytał: 0 tematów
Ostrzeżeń: 0/10
|
| Skąd: Brzozów |
|
|
 |
|
 |
|
Wyżeł czeski szorstkowłosy fousek
Ja dziś wiemy, że niewiele brakowało, aby ten znakomity legawiec rodem z Czech wyginął całkowicie. Jednak dzięki domieszce krwi stichelhaara rasę udało się restytuować. Ten silny legawiec posiada doskonałe umiejętności psa myśliwskiego, sprawdza się tak w lesie, jak i na bagnach.
Wyżeł czeski szorstkowłosy jest psem średniej wielkości o arystokratycznym i harmonijnym wyglądzie. Ma suchą i wąską głowę o dużym ciemnopłowym wierzchołku nosa. Ma on brązowe oczy w kształcie migdałowym, jego spojrzenie jest łagodne i spokojne. Uszy są bardzo wysoko osadzone i ściśle przylegają do głowy. Ogon jest dość silny, osadzony równo z linią grzbietu, jest przycinany na 3/5 długości. Włos jest twardy, długości około 3-4 cm. Jest on prosty i przylega do ciała, ma miękki i gęsty podszerstek. Dodatkowo momentami mogą wyrastać włosy długości około 6 cm.
Umaszczenie jest brązowe lub białe w brązowe łaty, ewentualnie nieco cętkowane lub dereszowate. Psy tej rasy osiągają wielkość w kłębie około 64-65 cm. Czeski wyżeł szorstkowłosy jest psem masywnym, ale nie ociężałym.
Psy tej rasy są wielostronnymi psami myśliwskimi, pracują chętnie zarówno w polu, jak i w lesie, chętnie wchodzą do wody, aportują a także pracują na sfarbowanym tropie. Psy te uważa się za łatwe do wychowania, są one sławne i popularne także poza swoją ojczyzną, Czechami. Klub hodowców rasy istnieje między innymi w Kanadzie i we Francji.
Wzorzec
Wrażenie ogólne: Średniego wzrostu, szorstkowłosy, z wrodzonymi zdolnościami do pracy w polu, wodzie i w lesie, znajduje zastosowanie jako wyżeł wszechstronny. Ma wrodzoną ciętość na szkodniki łowieckie, układny i przywiązuje się do człowieka.
Głowa: Sucha, długa i nieco wąska, osadzona wysoko na szyi. Krawędź czołowa słabo lub wyraźnie zaznaczona. Kufa nieco dłuższa niż część mózgowiowa czaszki, zwężająca się lekko ku nosowi. Pokrywa czaszki od czoła do potylicy miernie wysklepiona, i zaokrąglona, u psów nieco szersza niż u suk. Łuki nadoczne wyraziste; sprawiają wrażenie, że głowa jest graniasta, a oczy głębiej osadzone. Guz potyliczny nieznacznie zaznaczony. Trufla nosowa szeroka, nozdrza szeroko rozwarte, nos ciemnobrązowy, wargi ściśle przylegające, górna nieco obwisła. Szczęki silne, dobrze umięśnione. Uzębienie kompletne, zgryz nożycowy.
Oczy: Kształtu migdałowego, o przyjaznym wyrazie, bystre, głęboko osadzone, ciemnobursztynowe do ciemno-kasztanowo-brązowych. Powieki niebieskoczarne, dobrze rozwinięte, ściśle przylegające.
Uszy: Wysoko osadzone, szerokie, ku końcowi wyraźnie zwężające się, sięgają do dwóch trzecich policzka, końce zaokrąglone przylegają ściśle do głowy.
Szyja: Średniej długości, muskularna, sucha, wysoko osadzona. Kark miernie wysklepiony.
Kończyny przednie: Łopatki skośne, dobrze umięśnione, tworzą z ramieniem kąt rozwarty. Łokcie ściśle przylegające, dobrze związane z mięśniami. Podramię pionowe z suchymi wyrazistymi mięśniami. Śródręcze względnie krótkie, prawie pionowe i tylko nieznacznie ku przodowi wychylone. Łapy całkowicie zwarte o kształcie tępej łyżki, palce dobrze wysklepione, pazury silne, ciemnoszare do czarnych, opuszki wysokie, mocne, całkowicie upigmentowane. Między palcami zauważa się szczątkowe pozostałości błony pływnej.
Tułów: Klatka piersiowa oglądana z przodu - owalna, pierś głęboka, proporcjonalna do całości, sięga co najmniej do łokci. Przedpiersie dobrze rozwinięte, mostek oglądany z boku wyraźnie wysunięty do przodu. Klatkę piersiową tworzą wysklepione żebra, rozłożone równo na całej długości. Grzbiet krótki, mocny, opada ku tyłowi. Lędźwie krótkie, stosunkowo szerokie, miernie wysklepione. Brzuch nieco podciągnięty, nie powinien jednak wywoływać wrażenia wychudzonego. Tył łagodnie opadający, dość szeroki i odpowiednio długi. Krzyż powinien być tak położony aby przez silne umięśnienie nie wpływał na położenie ogona.
Kończyny tylne: Miednica długa, uda szerokie, muskularne. Podudzie ukośnie skierowane do tyłu, prawidłowo ukątowane. Staw skokowy niezbyt wysoki, suchy, długa miernie odstająca pięta. śródstopie prawie pionowo ustawione, krótkie i odpowiednio mocne. Łapy jak przednie. Wilcze pazury niepożądane.
Ogon: Tak osadzony aby tworzył przedłużenie linii grzbietu, średnio gruby. Przy-cięty na 3/5 długości. Noszony pionowo lub nieznacznie wzniesiony.
Szata: Składają się na nią trzy rodzaje włosów:
1. miękkie i gęste włosy puchowe, długości 1,5 cm; zapobiegające przenikaniu wody do skóry, latem linieją;
2. twarde i grube włosy pokrywowe, dobrze przylegające, długości 3-4 cm;
3. proste włosy szczeciniaste, długości 5-7 cm, szczególnie twarde i proste na przedpiersi, grzbiecie, bokach i łopatkach.
Na przedniej stronie kończyn przednich i tylnych włos jest krótszy i twardszy, a na tylnej dłuższy i tworzy tzw. pióro. Na spodzie ogona nie powinna występować tzw: "szczotka". Na żuchwie i faflach włosy są dłuższe i miękkie, tworzą typową dla tej rasy brodę. Wyraźne brwi skierowane ukośnie ku górze. Czoło, pokrywa czaszki i policzki pokryte krótkim, twardy m włosem. Na uszach włos krótszy, miękki i przylegający.
Umaszczenie: Ciemnodereszowate z brązowymi łatami lub bez, brązowe lub brązowe z oszronioną przedpiersią i dolną partią kończyn.
Chody: Krok w stępie i kłusie całkiem regularny, przy czym linia grzbietu pozostaje prawie niezmieniona, a ślady łap pokrywają się.
Wzrost: Psy od 60 do 66 cm, suki od 58 do 62 cm. Masa ciała. Psy 28-34 kg, suki 22-28 kg.
Wady: Krótka, klinowata lub okrągła głowa, oczy wyłupiaste, uszy zbyt nisko osadzone lub za długie, szyja za gruba, krótka, z luźną skórą (łałok). Przedpiersie i mostek słabo rozwinięte. Kłąb słabo zaznaczony. Niewłaściwy stosunek między długością a wysokością. Stromy tył. Łapy luźne lub zajęcze. Włos delikatny, za krótki lub za długi. Zbyt słaba broda i brwi. Brak pigmentu. Przewaga białej maści. Kolor oczu inny niż we wzorcu. Łapy zbyt silnie owłosione.
Historia
Wyżeł czeski szorstkowłosy po raz pierwszy został nadmieniony w liście napisanym przez Viem Jajica, opiekuna młodego cesarza Karola IV (1316-1376). Pismo to przechowywane jest obecnie w zamku Karlstejn. Napisane jest w nim: „W roku pańskim 1348 cesarz Karol IV podarował branderburskiemu margrabiemu Ludwikowi dobre psy myśliwskie zwane Canis boehmicus”.
Nie wiemy do końca, czy chodziło tutaj o legawce, czy psy gończe. W późniejszych dokumentach wspomniany wcześniej Canis boehmicus nazywany jest „czeskim psem szorstkobrodym”, który był dodatkowo szybki, wytrzymały i cięty, ale jednocześnie łatwy do ułożenia.
Ze skromnych informacji, jakie przetrwały do naszych czasów, można wnioskować, że już bardzo wcześnie istniał w Czechach pies legawy, który ze względu na sytuację polityczną dużo później został uznany przez europejskich kynologów za czeską rasę. W 1881 roku powstał Związek Hodowli i Układania Psów Myśliwskich, który już rok później wydał pierwszy wzorzec wyżła czeskiego szorstkowłosego. W 1896 roku w mieście Piesk założono Klub Wspierania Wyżła Czeskiego.
Czechy były wówczas częścią Monarchii Austro-Węgierskiej, gdzie językiem urzędowym był język niemiecki. Wymagano zatem prowadzenia ksiąg w tym właśnie języku, a ponieważ nie zawsze to robiono, związek został rozwiązany. Próbowano założyć go ponownie w 1912 roku, jednak wybuch I wojny światowej sparaliżował działalność kynologiczną.
Po rozwiązaniu monarchii wyżeł czeski był już niemalże rasą wymarłą. Pozostałe przy życiu psy były nieprzydatne w dalszej hodowli. Jednak już w 1923 roku myśliwi rozpoczęli prace nad odtworzeniem hodowli. Po drugiej wojnie światowej prace hodowlane były kontynuowane. W 1958 roku związek zmienił nazwę na Klub Hodowców Wyżła Czeskiego. W maju 1963 roku FCI przyjęła wzorzec i wyżeł czeski szorstkowłosy został uznany za oddzielną rasę na skalę międzynarodową.
Fotki bedą kiedy indziej  |
|
